Voor het schrijven en samenstellen van het boek ‘HESSELMAN. De mensen. De wagens. De buizen’ heeft auteur Willem Vermeulen veel onderzoek gedaan en veel gesprekken met betrokkenen gevoerd. In totaal heeft hij twee jaar aan het boek gewerkt.
Willem Vermeulen: ‘Ik heb het boek een transportbiografie genoemd. Dat is heel bewust gebeurd. Het bedrijf van Hesselman is een familiebedrijf. Dat was vroeger zo, en dat is nog steeds het geval. Persoonlijke omstandigheden zijn altijd heel bepalend geweest voor de ontwikkeling van het bedrijf, met name in de tijd van de vier broers. Mens en bedrijf zijn daarom niet los van elkaar te zien. Ik beschrijf in mijn boek het menselijke èn zakelijke verhaal van Hesselman. Daarmee is het boek geen transportboek in de gebruikelijke betekenis van het woord. Het is een familie- en bedrijfsgeschiedenis in één verhaal. Een prachtig verhaal overigens, want er is zoveel gebeurd en er zijn zoveel bijzondere dingen te vertellen.’
‘Aan de fotografie is heel veel aandacht besteed. Als je een boek over transport in handen hebt, wil je foto’s zien. Die staan in het boek in overvloed: 261 stuks. Voor het overgrote deel van de foto’s geldt dat ze nooit eerder zijn gepubliceerd. Uniek materiaal dus. Bijna alle aspecten van het bedrijf zijn in fotografie vertegenwoordigd: het wagenpark, het laden en lossen, het onderhoud, ongelukken, het sleutelen aan de wagens, trouwpartijen, het 25-jarig bestaan, het autokerkhof, noem maar op. Met name de liefhebbers van Kromhout kunnen hun hart ophalen: 115 van de 261 foto’s zijn Kromhout-foto’s. Kromhout speelt trouwens op alle fronten de hoofdrol in het boek. Pas in 1978 ging bij Hesselman de allerlaatste Kromhout aan de kant, twintig jaar nadat de productie van Kromhouts in Nederland was gestopt! Hesselman wàs Kromhout, járenlang!’
‘Het bedrijf van Hesselman is gevestigd in Twente. Ik woon en werk in Zeist. Waarom komt een Utrechtse schrijver en uitgever met een boek over een Twents transportbedrijf? Een logische vraag, met een logisch antwoord. Mijn jeugdjaren bracht ik door op een boerderij in Voorthuizen op de Veluwe. De boerderij lag pal aan de oude verkeersweg tussen Amersfoort en Apeldoorn. In de jaren zestig kwamen bijna wekelijks de gele Kromhouts van Hesselman voorbij, vaak in colonnes van soms wel tien wagens. En ik zag ze vaak midden in Voorthuizen op het parkeerterrein van chauffeurscafé ‘De Posthoorn’ staan. Die vloot van knalgele Kromhouts maakte diepe indruk op me. Enkele jaren geleden heb ik een verhalenbundel geschreven en uitgegeven waarvan één verhaal over de Kromhouts van Hesselman ging. Daar heb ik heel veel respons op gekregen. Toen werd ik nieuwsgierig naar die Kromhouts. Waar kwamen die eigenlijk precies vandaan en waar waren ze allemaal gebleven? Ik ben gaan spitten en zoeken. Zo kwam ik bij de familie Hesselman terecht en voordat ik het wist was ik met dit boek bezig. Ik heb er twee jaar aan gewerkt. Ik wilde iets goeds en iets moois maken, iets waarvan de liefhebbers kippenvel zouden krijgen. Ik denk dat het me is gelukt. En ja, wat er van de Kromhouts is geworden, valt óók in het boek te lezen. En te zien, want dat kan ik alvast verklappen: niet àlle Kromhouts van Hesselman zijn verdwenen.’